بررسی مورد شاهدی خشونت در دوران بارداری در زنان متأهل شهر تبریز

مقدمه: خشونت علیه زنان پدیده ای جهانی است و بنا به ویژگی های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی هر محل و مکان متفاوت می باشد. بنا به برآورد سازمان جهانی بهداشت، 45 درصد از زنان از خشونت خانگی رنج می برند. با توجه به شیوع بالا و اثرات نامطلوب جسمی، روانی و اجتماعی این مشکل، تعیین عوامل خطر و تشخیص زوردس آن اهمیت دارد، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل خطر خشونت خانگی و ارتباط آن با پیامدهای بارداری انجام شد. روش­کار: این مطالعه مورد شاهدی از مرداد ماه 1389 تا مرداد ماه سال 1390 بر روی زنان مراجعه کننده به مرکز پزشکی قانونی تبریز با شکایت خشونت خانگی انجام شد. 253 نفر از مراجعه کنندگان به عنوان گروه مورد و 406 نفر به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند که 202 نفر از این گروه، شکایتی غیر از خشونت خانگی داشتند و 203 نفر از آنان شکایتی نداشتند و تنها جهت دریافت مراقبت های بهداشتی اولیه به مراکز بهداشتی درمانی مراجعه کرده بودند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای بود که بر اساس بررسی متون و مطالعات مشابه تهیه و توسط افراد متبحر از نظر روایی محتوای مورد تأیید قرار گرفت. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری spss (نسخه 13) و آزمون کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته­ها: افراد سه گروه از نظر سطح تحصیلات، درآمد زن و شغل زن تفاوت آماری معنی داری داشتند (001/0>p) و افراد گروه مورد سطح تحصیلات پایین تری داشتند. فراوانی خشونت از جانب همسر در بارداری در گروه مورد بیشتر بود (001/0>p). عوارض ذکر شده توسط زنان تحت خشونت قرار گرفته در بارداری در گروه مورد به ترتیب خونریزی (29 مورد)، پارگی زودرس کیسه آب (11 مورد)، زایمان زودرس (6 مورد) و سقط (7 مورد) بود. در این مطالعه، 30 مورد خشونت فیزیکی در دوران بارداری گزارش شد که 10 مورد آن منجر به خونریزی شد. نتیجه­گیری: تحصیلات، داشتن شغل و درآمد مستقل در زنان متأهل مهمترین عوامل محافظتی در برابر خشونت خانگی می باشند که باید در برنامه ریزی آتی کشور و سیاست گذاری های کلان نیز مدنظر قرار گیرد.